During the last years I work with the human figure as a potential interactive element of the composition that reflects the impact of modern life on human psychology and the wider society. In this context, my artistic research seeks to identify a personal writing code that aims to highlight visual narratives which have as a subject the human of the modern world, focusing on his continuous movement within the urban space.
The roads and crossings, which qualify in my work as the setting for action and composition, act as metonymic references to the rules and laws of modern life. The visual narrative of everyday life is illustrated by common, almost flat figures, which appear to follow a synchronized, almost standardized movement.
This forced and almost robotic movement, is depicted into a two-dimensional projection of the world as a counterpoint to Euclidean geometry, a special mental construct that facilitates mental processes. The falsification of dimensions and sizes aims to create the illusion of infinity. It is a convention, where contradictions and differences are subdued, not as autonomous entities, but as crucial determinants of social coexistence.
In the end, the environment begins to exist without the presence of a subject, as an autonomous structure by man, for man, without man.
Η αναζήτηση μου με θέμα τον άνθρωπο ως εν δυνάμει διαλογικό στοιχείο της σύνθεσης ανακλά τον αντίκτυπο της σύγχρονης ζωής στην ανθρώπινη ψυχολογία και στην ευρύτερη κοινωνία. Στο πλαίσιο αυτό, η εικαστική μου έρευνα επιδιώκει τον προσδιορισμό ενός προσωπικού κώδικα γραφής, που στοχεύει στην ανάδειξη οπτικών αφηγήσεων με υποκείμενο τον μαζικοποιημένο άνθρωπο του σύγχρονου κόσμου, εστιάζοντας στην αδιάκοπη κίνησή του μέσα στον αστικό ιστό.
Οι δρόμοι και οι διαβάσεις, που προκρίνονται στο έργο μου ως σκηνικό σύνθεσης και δράσης, λειτουργούν ως μετωνυμικές αναφορές των κανόνων και των νόμων του σύγχρονου ρυθμού ζωής. Η οπτική αφήγηση της καθημερινότητας αποτυπώνεται με κοινότοπες, σχεδόν επίπεδες φιγούρες, οι οποίες φαίνεται να ακολουθούν μια συγχρονισμένη, σχεδόν τυποποιημένη κίνηση.
Αυτήν η κίνηση των ανθρώπων, εξαναγκασμένη, σχεδόν ρομποτική, προβάλλεται σε μια δισδιάστατη προβολή του κόσμου ως αντιπρόταση στην Ευκλείδεια γεωμετρία, ένα ιδιάζον νοητικό κατασκεύασμα, το οποίο διευκολύνει τις νοητικές διεργασίες. Η παραποίηση διαστάσεων και μεγεθών από μέρους μου στοχεύει στη δημιουργία της ψευδαίσθησης του ατέρμονου. Πρόκειται για μια σύμβαση, όπου οι αντιφάσεις και οι διαφορετικότητες υποστασιοποιούνται, όχι ως αυτόνομες οντότητες, αλλά ως κρίσιμες ορίζουσες μιας κοινωνικής συμβίωσης.
Στην εποχή της φρενήρους τεχνολογικής ανάπτυξης, της επεκτατικής παγκοσμιοποίησης και των κοινωνικοπολιτισµικών αλλαγών, ο εγκλωβισμός του ανθρώπινου νου σε άγραφους κανόνες επιβίωσης οδηγεί σε καταστάσεις αδράνειας και σύγχυσης αποπροσανατολίζοντας τον από την αναζήτηση ενός βαθύτερου νοήματος και λόγου ύπαρξης.
Στο τέλος το περιβάλλον αρχίζει να υφίσταται και χωρίς την παρουσία υποκειμένου, ως αυτόνομη δομή από τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο, χωρίς τον άνθρωπο.