My artistic research focuses on the human figure as a carrier of the pressures, rules, and silent expectations that organize contemporary life. I am interested in the subject moving through the city under regimes of performance, control, and transparency – a person who appears autonomous yet is constantly measured, compared, and pushed towards self-optimization.
Roads and crossings function as recurring settings and structural devices. They act as metonymic references to legislation, social norms, and unwritten behavioural protocols that choreograph everyday life. The figures that inhabit these spaces are common, almost generic bodies. Their synchronized, standardized movement suggests both belonging and exhaustion – a collective choreography in which the boundary between choice and obligation becomes increasingly blurred.
Visually, I treat the urban environment as a two-dimensional projection of the world, a mental construct rather than a faithful description of space. By distorting dimensions and scales, flattening depth and repeating forms, I seek to create the sensation of something endless: a field where contradictions and differences do not disappear, but are absorbed into a fragile surface of coexistence. The image becomes less a depiction of a specific place and more a diagram of circulation, delay and standstill.
In this way, the work returns to a central paradox: a world built by humans, for humans, that seems increasingly able to function without them. The painted environment begins to assert itself as an autonomous structure, while the human figure oscillates between presence and absence, agency and fatigue.
Η καλλιτεχνική μου αναζήτηση εστιάζει στην ανθρώπινη μορφή ως φορέα πίεσης, κανόνων και σιωπηλών προσδοκιών που οργανώνουν τη σύγχρονη ζωή. Με ενδιαφέρει το υποκείμενο που κινείται μέσα στην πόλη υπό καθεστώτα απόδοσης, ελέγχου και διαφάνειας· ένα άτομο που μοιάζει αυτόνομο, αλλά βρίσκεται διαρκώς σε διαδικασία μέτρησης, σύγκρισης και αυτο-βελτίωσης.
Στο πλαίσιο αυτό, οι δρόμοι και οι διαβάσεις λειτουργούν ως επαναλαμβανόμενα σκηνικά και δομικά εργαλεία της σύνθεσης. Αποτελούν μετωνυμικές αναφορές στη νομοθεσία, στους κοινωνικούς κανόνες και στα άρρητα πρωτόκολλα συμπεριφοράς που χορογραφούν την καθημερινότητα. Οι φιγούρες που κατοικούν μέσα σε αυτά τα πεδία είναι κοινότοπα, σχεδόν τυποποιημένα σώματα. Η συγχρονισμένη τους κίνηση υποδηλώνει ταυτόχρονα ένταξη και εξάντληση, μια συλλογική χορογραφία όπου το όριο ανάμεσα στην επιλογή και την υποχρέωση γίνεται ολοένα και πιο δυσδιάκριτο.
Σε εικαστικό επίπεδο, αντιμετωπίζω το αστικό περιβάλλον ως δισδιάστατη προβολή του κόσμου – ως νοητικό κατασκεύασμα και όχι ως πιστή περιγραφή του χώρου. Μέσα από παραποίηση διαστάσεων και μεγεθών, επιπεδοποίηση του βάθους και επανάληψη μορφών, επιδιώκω να δημιουργήσω την αίσθηση του ατέρμονου: ενός πεδίου όπου οι αντιφάσεις και οι διαφορετικότητες δεν εξαφανίζονται, αλλά απορροφώνται σε μια εύθραυστη επιφάνεια συνύπαρξης. Η εικόνα λειτουργεί λιγότερο ως στιγμιότυπο ενός συγκεκριμένου τόπου και περισσότερο ως διάγραμμα κυκλοφορίας, καθυστέρησης και ακινησίας.
Έτσι, το έργο αγγίζει διαρκώς ένα παράδοξο: έναν κόσμο που έχει οικοδομηθεί από τον άνθρωπο, για τον άνθρωπο, αλλά φαίνεται ολοένα και περισσότερο ικανός να λειτουργεί χωρίς αυτόν. Το ζωγραφικό περιβάλλον αρχίζει να αυτονομείται, ενώ η ανθρώπινη φιγούρα αιωρείται ανάμεσα στην παρουσία και την απουσία, την πράξη και την ακινησία.